Z1 jest uważany za pierwszy na świecie programowalny komputer mechaniczny. Został zaprojektowany przez niemieckiego inżyniera Konrada Zuse w latach 1935-1936, a ukończony w 1938 roku.
Jego funkcje były ograniczone, ale jak na tamte czasy stanowił przełom. Komputer został zniszczony po zbombardowaniu Berlina w 1943 roku, ale dziś jego replikę można oglądać w Berlińskim Muzeum Techniki. Z1 posiadał pamięć, logikę zmiennoprzecinkową i urządzenia wejścia-wyjścia, czyli elementy, które są obecne (wraz z wieloma innymi rzeczami) także we współczesnych komputerach.
Komputer mógł być programowany za pomocą taśmy perforowanej. W rzeczywistości funkcjonował on jak gigantyczny kalkulator. Ważył 1000 kg i miał około 20 000 części. Dla porównania obecna technologia zaszła tak daleko, że Google prezentuje komputer, który można zmieścić w kieszeni. Maszyna mogła wykonywać dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie. Komputer potrafił również odczytywać i przechowywać informacje w pamięci.
Posiadał pamięć 64 słów po 22 bity i dwa rejestry zmiennoprzecinkowe po 22 bity każdy. Jedyną jednostką elektryczną był silnik elektryczny nadający maszynie częstotliwość zegara 1 Hz (cykl na sekundę), który był w stanie wykonywać dodawanie w tempie 5 sekund i mnożenie w 10 sekund.
Mówi się, że Zuse zbudował komputer w mieszkaniu swoich rodziców, którzy sfinansowali projekt, wraz z siostrą, kilkoma studentami i berlińskim producentem kalkulatorów.
Oprócz komputera Z1, firma Zuse opracowała w latach 1931-1941 komputery Z2 i Z3. Komputery te poprzedzały komputer ENIAC, który został publicznie zaprezentowany w lutym 1946 roku i działał do 1955 roku.
Był on cyfrowy i został początkowo zaprojektowany do obliczania tabel uzbrojenia dla Laboratorium Badań Balistycznych Armii USA. Komputer, zaawansowany jak na tamte czasy, był szybszy od Z1 w wykonywaniu obliczeń matematycznych.
ENIAC mógł rozwiązać 5000 obliczeń dodawania, lub 300 obliczeń mnożenia w w ciągu 1 sekundy. Nie potrafił jednak wykonywać dzielenia. W komputerze zastosowano zawory elektroniczne lub próżniowe. Operacje, jak można sobie wyobrazić, nie były wykonywane automatycznie po naciśnięciu przycisku, ale odpowiednie przewody musiały być podłączone i zmienione, jak to miało miejsce w przypadku central telefonicznych.